zondag 28 juni 2009

EEN JAAR FOTOGRAFIE - NET ALS KLEINGELD VERLIEZEN

Het schooljaar is voorbij, het is vakantie en ik mag me inschrijven voor het 2de jaar fotografie. Niet dat het veel effect op me heeft, zo’n nieuws blijft maar 5 minuten in mijn hoofd hangen. Ik weet wel zeker dat ik er de hele vakantie problemen mee zou hebben moest ik vakken opnieuw doen. Het zou leuker zijn moest het gelijk verdeeld zijn!

Deze tijd vorig jaar had ik net mijn thesis gepresenteerd en op het podium gestaan op een proclamatie en hetzelfde 5 minuten gevoel gehad als vandaag. Met een afkeer van werk deels omdat ik er van overtuigd was dat ik te weinig wist en te weinig kon. Ik had het al een paar maanden voordien in mijn hoofd gestoken om fotografie te gaan studeren, om niet te hoeven werken of omdat ik dacht dat ik het kon? Ik had zelf geen idee, waarschijnlijk was er genoeg van alletwee. 
Ik had (als ik het nu bekijk) een eigenaardig portfolio in elkaar gestoken en probeerde de leerkrachten er tijdens de toelatingsproef er van te overtuigen dat iemand op een (half) jaar fotografie plots kan ontdekken want voorheen konden foto’s me gestolen worden. Ik was echt niet geïnteresseerd in foto’s of fotografie in gelijk welk opzicht voor circa 2007. Ik was geslaagd voor die proef, en daar was het 5 minuten gevoel weer, wel eentje met een heel goeie eerste minuut, maar uiteindelijk toch de standaard 5 minuten.

Plots was ik ingeschreven en ging ik fotografie gaan studeren, het had al een aanloop gehad maar zeker zijn is gemakkelijk(er) als je kan doen alsof.

Ik begon eraan als de ontwerper die ik toen was, probleemoplossend en nogal zwaarwichtig. Het leven in Gent zelf was genoeg om het als een mentale motor te gebruiken. Gent is levensgevaarlijk, dat wel. Er is veel meer gebeurd in een jaar Gent dan in een 3 jaar Kortrijk, maar ik weet nog steeds niet of ik dat alleen wel leuk kan vinden.

Deze blog begon als een manier om mijn beelden te tonen aan mijn ma, zodat zij me niet meer ieder weekend hoefde te vragen om mijn beelden te tonen, wat ik toch nooit deed. Eigenlijk ook wel uit jaloezie op al die andere leerlingen die een leuke blog hadden, ik wou ook zoiets leuks. Niet bijster origineel voor een ontwerper om gewoon na te apen wat andere mensen doen maar ik dacht dat ik het niet lang zou volhouden. Maar ik vond het leuk begot. Dit ding zorgde ervoor dat ik foto’s wou maken en had al snel een eigen leven. Ik kon mijn foto’s laten zien en daarom neemt iemand foto’s om ze te bekijken of ze te laten zien. Dit is een beetje mijn eigen gebouwde leerschool, ik zie hier veel beter dan op een print of los op mijn scherm of een foto/idee werkt of niet. Ik wil het ook eerlijk houden en laat mijn mindere dingen hier ook op staan.

Tijdens het jaar ontdekte ik ook dat ik geld kon verdienen met hetgeen ik al kon, als freelance technisch tekenaar draaide ik er een paar projecten door, en mijn eindwerk van vorig jaar stond plots in de winkelrekken. Moest ik dan eigenlijk fotografie studeren?
Geen idee. Maar ik weet wel dat ik in een jaar tijd foto’s heb leren kennen en ik er zwaar problemen mee zou hebben moest ik er plots geen meer kunnen nemen. “Ik hou van foto’s” kan ik nu met zekerheid zeggen. En ik ben heel blij dat ik als een ontwerper foto’s kan maken, hetgeen ik studeerde in Kortrijk heeft me enorm geholpen om dingen te zien en te maken dit jaar.

Ik hoop dat volgend schooljaar ook zoveel en zo snel mag veranderen in de leuke zin als dit jaar. De niet leuke veranderingen zijn zelf een bevestiging dat alles heel snel kan veranderen, daar moet dus wel iets van kloppen. De dingen allemaal in de hand hebben zou ideaal zijn (ha).

5 minuten om een jaar op te bergen lijkt weinig maar zonder was ik nog steeds niet geslaagd. Als je bijleert verlies je andere dingen, dingen die je kon maar niet meer gebruikt omdat die onbelangrijk zijn geworden gelijk stukjes van 1 cent. Maar net als kleingeld vindt je die dingen in de eigenaardigste plaatsen (zetel met kussens) terug en kun je er dan kop of munt mee spelen.

P.S.
Door het nogal flexibel wezen van mijn tijdsbesef kunnen 5 minuten er ook 10, 20 of 25 zijn.

3 opmerkingen:

  1. onnozelaar :D
    Petra

    *ben blij dat zo verlopen is!*

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Jan, ik weet wel dat je niet graag hebt dat je ma hier spreekt als mama maar toch, vandaag wil ik dit zeggen: ik ben blijk dat mijn 'gezaag' een beetje geholpen heeft om deze blog te starten :)

    En, ik verschiet dat je zo goed je gedachten kan weergeven, je hebt mèèr geleerd in 1 jaar dan je wel denkt. Ik ben heel trots op je!

    Ik ben al benieuwd naar je foto's voor volgend schooljaar...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. 5 minuten geluksgevoel na succes: dat is heel gewoon en normaal, het gevoel na mislukking duurt spijtig genoeg altijd eeuwen langer. Dus, geniet veeeel meer van die 5 minuten en spaar dit geluksgevoel op tot dat er ooit een mislukking komt (ik hoop van niet). Heel grote proficiatje!!

    BeantwoordenVerwijderen