Toen ik in 2007 Kortrijk nog als student doortjoolde namen mijn collega studenten me op een avond mee naar een vernissage van Arne Quinze. Een beruchte en beroemde Kortrijkse ontwerper.
We reden met onze fietsen waar de dure auto’s net iets sneller vooruit gingen, maar wij konden wel sneller parkeren. We liepen in onze werkplaatsoutfit door dezelfde ruimte als de EEN TV-ploeg, die kerel van Goose en nog een heleboel andere mensen die er voor zorgden dat zo veel mogelijk ogen hen gezien hadden.
Na alles gezien te hebben en een ongezond aantal drankjes/hapjes te hebben bemachtigd van de kleine meisjes die iedereen tot dienst waren moest ik naar het toilet. Het voelde niet 100% normaal om in het gezelschap van al dat eigenaardige volk en de vaak nog eigenaardigere objecten naar het toilet te moeten. Maar eenmaal ik het toilet ontdekte begreep ik dat naar het toilet gaan in zo’n sferen iets helemaal anders is dan gewoon efkes gaan pissen.
Beeld je een kamer in van 3,5 op 3,5 meter die helemaal zwart is geschilderd. Van dat mat absorberend zwart op hout. Er staat/hangt in die kamer 1 toilet uit inox en 1 rol wit wc-papier komt uit de zwarte muur. De vloer is ook zwart. In het zwarte plafond zit er een klein rond gat dat niet groter is dan 8cm waar klassieke muziek uit komt. Niet van die zware klassieke muziek, eerder van die film-klassieke muziek, heroische einde van de film-klassieke muziek. Niet ver van dat gat een iets groter gat waar een gele lamp de kamer net genoeg verlicht. Dat was alles.
Op dit moment was de deur nog open en hoor ik nog het gerommel van de vernissage en was de kamer nog verlicht van het licht uit de gang. Ik sloot de deur en het was net alsof ik in een geluiddichte kamer opgesloten zat, samen met de film-muziek. Eenmaal “geïnstalleerd” bekroop mij een enorm eigenaardig gevoel zo heel stil in een compleet zwarte en zwak verlichte kamer die duidelijk te groot was om 1 toilet te bevatten. Ik voelde mij bijna een held om daar zo te zitten op de pot, de muziek hielp daarbij wel. Ik heb er een kwartier gezeten. Ik had geen kwartier nodig maar het was gadorie een eigenaardige kamer. Achteraf bekroop me het besef dat ik waarschijnlijk in 1 van Arne’s ideeën naar het toilet ben geweest en dat ik er zonder het goed te weten zomaar ben ingelopen. Maar daar zat de muziekkeuze wel voor iets tussen.
Hoedanook ik heb sindsdien geen toilet meer gevonden waar ik zou blijven zitten achteraf. Daar zou ik wel graag eens een foto maken.
...'het besef dat ik waarschijnlijk in 1 van Arne's ideeën naar het toilet ben geweest'... hilarisch Jan!
BeantwoordenVerwijderenEuh... keep up the good work (las ik in een van de vorige reacties op een blogje) zou ik zeggen.
Mooi stukje.
Mijn toilet eens proberen?....
BeantwoordenVerwijderenMuziekkeuze: Won't get fooled again...? ;)