CATHARSIS

Vandaag kreeg ik van een leerkracht op school de opmerking dat hij mijn site en blog gezien had, hij vond dat er leuke dingen te zien waren maar wat hem opviel was dat de foto’s een clean, geborsteld uitzicht hadden. Hij bedoelde niet hetgeen er op de foto’s te zien was maar hoe ze eruit zagen. Ik antwoordde uiteindelijk met het woord “de Adobe-feel? (Adobe is het softwarehuis die alle foto software verkoopt die ik gebruik)” en met de stelling dat wanneer je je foto’s er anders laat uitzien het terug fake wordt. Hierna bedacht ik wel dat er genoeg speelruimte is om mijn foto’s, mijn schwung mee te  geven en ze niet zo generiek van afwerking te maken. Even dacht ik dat generiek mijn stijl wel was. Hij had wel gelijk. Ik kies bijna altijd bewust voor generiek/niet extreem.

3 Weken geleden praatte ik met een (andere) leerkracht over iemand die we beide kennen die dit jaar 9 maanden in Nieuw-Zeeland verblijft. Hij nam het woord adolescenten-crisis in de mond. Hij deed dat op een manier om het een en ander te kaderen, laat dat duidelijk zijn. Hij veroordeelde niet. Hij had wat contrast nodig om de rest van zijn verhaal te laten kloppen. Het woord bleef sindsdien wel hangen.Adolescenten-crisis, een adolescent weet wanneer de dingen niet meer kloppen en reageert daar op. Hetgeen wat daarvan bleef hangen was vooral dat de adolescent “weet” terwijl hij reageert. Het is een kleine stap om je eigen adolescenten-crisis te ontdekken.

Vandaag zag ik de film: De Helaasheid der Dingen. Ik heb het boek nog nooit gelezen maar ik denk dat dit de enige titel is van een “grote mensen boek” die ik ken sinds ik mijn boeken aversie heb gekweekt (long time ago). Ik heb het lang geleden 1 keer gehoord en ik herinner me dat ik toen een perfect beeld kon vormen van hoe “De Helaasheid der Dingen” er zou kunnen uitzien. En soms kom ik het tegen, dat beeld, meestal wanneer ik ergens ben waar ik nog nooit eerder was maar ik herken het altijd direct. Vaak kan ik mijn mond dan niet tegenhouden om de titel uit te spreken in een of andere verdwaalde zin. Nu ken ik het verhaal achter de titel en heeft de titel gelijk, maar er zit/zat meer in de titel voor mij dan alleen hetgeen de film toonde.

Gisteren ben ik in Brugge een theatervoorstelling in “De Werf” gaan kijken. De voorstelling heet: We Are The Streets. Het is een jongerenproductie onder leiding van Michiel Soete. Geen flauw idee wie die Michiel is maar het stuk speelde zich af na de Apocalyps. Het stuk begon met 1 iemand die een kaarsje aanstak in een volledig donkere zaal en de zin uitsprak: “Eerst waren het de lichten.” Op dat moment kon ik me niet anders dan ongemakkelijk voelen over hoe voor de hand liggend ik het vond en net daarna nog ongemakkelijker over het feit dat ik dat voor de hand liggend vond. Het totale stuk was bijzonder leuk nochtans… Losse brokken wel, die waarschijnlijk met een eigen verhaallijn aan mekaar genaaid moesten worden maar waar ik blijkbaar geen tijd voor had. Na de voorstelling had ik niet het gevoel een verhaal te hebben gezien maar eerder losse leuke ideeën die goed uitgewerkt waren. Ik ben er zeker van dat er mensen zijn die het geheel snappen maar ik had meer dan genoeg met de brokken apart.

Vandaag wandelde ik terug van mijn cinematrip en kwam een meisje tegen die als fotografe voor het filmfestival aan het werken was. Ik herkende haar vanop school. We babbelden wat en ze vertelde dat ze alles moest fotograferen waar een poster van het filmfestival hing. Ze keek er bij hoe het klonk en ik antwoordde met de zin: Het leven van een fotograaf… en keek nog straffer dan het klonk. Toen ik terugweg verder zette bedacht ik dat ik zelf een fotograaf word. Nu ben ik nog een student met anderhalf diploma met het vooruitzicht op een uitstervend beroep en een minder leuk alternatief. Het is wat je er zelf van maakt klinkt het dan natuurlijk van overal maar je idealen bijschaven naar de realiteit is zo   ..   helaas.

Daarnet zag ik ook de film: The China Syndrome. Over kernenergie. Een verouderde film maar wel genoeg om alles goed op een rij te krijgen. The China Syndrome is een benaming voor het resultaat van een reactor-meltdown. Bij een meltdown bevindt er zich geen moderater/koelwater meer rond een actieve reactorkern en is deze dus blootgesteld aan de lucht. Doordat er geen moderater/koelwater meer is krijgt de kettingreactie vrij spel en warmt de kern oncontroleerbaar op.De kettingreactie kan heel snel daarna niet meer vertraagd of stopgezet worden door neutronen absorberende materialen in het reactorvat te brengen. De nucleaire brandstof wordt zo warm dat deze door de bodem van het reactorvat smelt en zo blijft verder smelten door de funderingen van de fabriek en ook door de aarde (in theorie tot China). In realiteit zou de nucleaire brandstof exploderen wanneer het in aanraking komt met grondwater en zo een grote natuurramp veroorzaken. Maar daarnet heeft niets te maken met de rest van dit bericht.

What is understood, need not be discussed. – Van Halen